Kunsteducatie

Educere, wegleiden uit onwetendheid, opvoeden.

​

“In de wereld zijn, zonder jezelf in het centrum van de wereld te plaatsen” (Meirieu, 2007).

​

Leren doe je niet alleen, maar altijd in relatie tot elkaar. Zonder het geleerde te toetsen aan een ander kun je niets met je kennis, leren is een vorm van communiceren. Het is een interactie tussen mensen die niet altijd hetzelfde doel nastreven. Tijdens het communiceren kan er een verandering plaatsvinden in het denken, je moet dus bereidt zijn je open te stellen voor die verandering. Zonder de ander gebeurt er niets. In je relatie tot de ander moet je als educator een balans vinden, je moet zoeken naar wat je wilt overbrengen en aan wie. Een leerling moet vanuit een stevige basis zijn kennis opbouwen. Er is een overvloed aan informatie die door digitalisering voor iedereen beschikbaar is. Hoe uitgebreider je eigen kennispalet is, hoe beter je kunt inschatten wat de waarde van die informatie is.

Beelden zeggen meer dan 1000 woorden en die beelden zijn multi-interpretabel, waardoor een dialoog op gang kan komen. Het doel van kunsteducatie voor mij is het tot stand brengen van die dialoog, kunst communiceert en is daardoor uitermate geschikt om na te denken over de maatschappij en de wereld waarin wij leven en je eigen rol daarin. De vorm maakt niet uit, je kunt aan de hand van dans, muziek of een beeldend werk het gesprek aangaan. Het hoeft niet altijd de diepte in te gaan, vorm en ambacht kunnen ook een rol spelen. Hoe is iets gemaakt, waarom zijn die materialen gebruikt of juist niet? Maar ook hoe zelf om te gaan met materiaal, het bedenken van oplossingen en je onderzoekende vermogen aanspreken zijn daar allemaal onderdeel van. Voor mij als kunsteducator stel ik het denken over en door kunst centraal, het gesprek aangaan door het kijken naar kunst en daar op te reflecteren.