Soms moet je improviseren en afgaan op wat op dat moment noodzakelijk is. Dit maak je mee in de klas, als je een groep begeleidt in een museum, maar ook als je zelf een workshop organiseert. De opzet van onze debatavond zou een combinatie worden van een door ons bedachte activiteit gevolgd door een lezing van Richard Kofi. Gezien de kleine groep die deelneemt aan de avond besluiten we op het laatste moment ons programma aan te passen en de avond door Richard te laten bepalen. Wat ons betreft uiteindelijk een goede keuze. Richard weet door een eigen vorm te kiezen de deelnemers meteen te betrekken bij zijn verhaal.
Richard begint met een oefening waarbij we ons in de ruimte dichter of verder van hem verplaatsen. Door stellingen te poneren en ons te verhouden tot die stelling nemen we allemaal een ander plek in de ruimte in. Het geeft enerzijds een letterlijk beeld van hoe wij ons tot elkaar verhouden en anderzijds leer je elkaar net weer op een andere manier kennen. Belangrijk aspect van de oefening is ook hoe je de vraag interpreteert. Als Richard vraagt of je ouders rijk zijn, wordt dit door de een geïnterpreteerd als rijk in de zin van vermogen, de ander interpreteert dit in de mate waarin geluk de graadmeter is. Het werk van Richard gaat heel erg over hoe ieder mens vertrekt vanuit zijn eigen perspectief, achtergrond en ervaring en hij of zij daar vervolgens naar handelt.
Richard weet uit eigen ervaring hoe perspectieven bepalend zijn voor de manier waarop je de wereld waarneemt. Met een Ghanese vader en Nederlandse moeder is hij zich maar al te bewust van verschillende perspectieven opgroeiend met twee culturen. Als curator bij het Tropenmuseum in Amsterdam probeert hij de bezoeker bewust te maken van die verschillende perspectieven. Zo werkt hij mee aan een tentoonstelling over slavernij en ervaart hij dat een museum als instituut zelf ook nog moet leren zich open te stellen voor verschillende perspectieven. Het Nationaal Museum voor Wereldculturen, waar het Tropenmuseum onder valt is zelf ook zoekende hoe het zich moet verhouden tot zijn collectie vol met artefacten uit een koloniaal verleden.
Als kunstenaar wil Richard verhalen vertellen over mensen die niet of te weinig worden gehoord. Hierbij zoekt Richard naar een vorm van activisme die de toeschouwer confronteert met die verhalen en deelgenoot maakt door ze in een publieke ruimte te laten plaatsvinden. Hij voelt zich verwant met mensen met een andere culturele achtergrond en hij mist in het huidige systeem het perspectief dat zij
op hun beurt kunnen delen met ons. Het is in zekere zin noodzakelijk deze te delen, de wereld kan niet meer door enkel een Westerse bril bekeken worden. We moeten verschillende perspectieven delen om elkaar beter te leren begrijpen en samen een samenleving creëren die openstaat voor iedereen. Alle stemmen moeten worden gehoord. Richard pleit daarom voor een meerstemmigheid waarbij de rijkdom en kennis van de gemeenschappen die nu nog onderbelicht zijn worden gedeeld. Wat Richard probeert te bewerkstelligen in zijn werk als kunstenaar en inmiddels als programmeur in het Bijlmer Parktheater is het delen van perspectieven. Zijn kracht is dat hij vanuit die gemeenschappen werkt en die benadering zorgt ervoor dat die stemmen als het goed is steeds vaker gehoord worden.