Met de voorstellingen A seat at the table van o.a. Saman Amini en Allemaal Mensen van Theater Oostpool als inspiratiebron organiseren wij een avond waarbij het allemaal draait om perspectieven. De Amerikaanse filosoof en pedagoog John Dewey omschrijft onze intentie heel treffend. "Ieder is op zijn manier uniek, ieder ervaart het leven vanuit een ander perspectief en heeft daarom een ander iets te bieden als hij zijn ervaringen weet om te zetten in ideeën en deze doorgeeft aan anderen."
De avond wordt gestart met een actieve werkvorm en hierna zal Richard Kofi, kunstenaar en curator bij het Tropenmuseum in Amsterdam, ons iets gaan vertellen over de kracht van het wisselende perspectief.
Inleiding op de avond:
Presentatie A seat at the table,
Kunsteducatie in Confrontatie:
Welkom!
Jullie hebben inmiddels allemaal jullie plaats aan een tafel ingenomen. De titel hebben we geleend n.a.v. de gelijknamige voorstelling en staat voor ons ook symbool voor de tafel van Hannah Arendt. We nemen plaats aan deze tafel om onze meningsverschillen te bespreken en te delen, waarbij de tafel ons als mensen verbindt.
De avond bestaat uit drie delen waarbij we het belangrijkste deel van de avond het woord geven aan Richard Kofi, kunstenaar, onderzoeker en curator bij het Tropenmuseum. Als opwarmertje willen we met jullie een denkoefening doen. Tot slot geven wij jullie als toetje de kans om n.a.v. het verhaal van Richard na te praten over het thema; het delen en uitwisselen van perspectieven.
De meeste musea zoals wij ze nu kennen hebben zich vooral ontwikkeld na de Verlichting. Musea met kunsthistorisch collecties of volkenkundige musea ontstonden om de samenleving te tonen hoe wetenschap en de kunsten een vormende rol hebben. Musea dienden als didactische instellingen.
Na de Tweede Wereldoorlog kwamen er musea bij die dienden als kunsttempels waarbij kunst volledig autonoom en neutraal moest zijn. Kunst werd abstract en moest op zichzelf staan. Echter, de maatschappij is opnieuw aan het veranderen en dat vraagt om een herijking van de rol van musea. In hoeverre kan een museum zich als publieke instelling los zien van de samenleving en hoe ga je om met je eigen geschiedenis of de geschiedenis van je collectie?
Jullie zien op de gedekte tafels stiften liggen en bordjes. Jullie mogen straks tijdens het brainstormen het hele kleed gebruiken om op te schrijven. Op de bordjes hebben wij verschillende periodes aangegeven.
19de eeuw | begin 20ste eeuw | tweede helft 20ste eeuw | 2010 | 2025 | 2100
Wij willen jullie vragen om vanuit het perspectief van de bewuste periode op het bordje de volgende stelling te bespreken:
In hoeverre kan een museum zich als publieke instelling los zien van de samenleving en/of hoe en op welke manier ga je om met de geschiedenis van de collectie?
Om het even te illustreren; stel je bent een bezoeker van de wereldtentoonstelling in Londen in 1851 en er wordt een presentatie gewijd aan verzamelde artefacten van de VOC. Hoe zou je dan als je toen leefde tegen de stelling aankijken?
Jullie hebben hier een kwartiertje de tijd voor en willen jullie vragen om daarna kort, in 1 zin, samen te vatten wat jullie bevindingen zijn.
Bijvragen:
Vanuit welk perspectief bekijk je dit?
Waar komt mijn mening vandaan?
Heb ik vooroordelen?
Waarom denk ik dit?
Hoe zou iemand anders hiernaar kijken?
Zou je hier anders over denken als je vanuit een andere tijdzone zou denken?
Comments